Konkurs na opracowanie Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej odbył się już w 1969 roku. Autorem zwycięskiej koncepcji była grupa architektów z Wrocławia, pracująca pod kierunkiem Mieczysława Sowy. Realizację przedsięwzięcia powierzono jednak zatrudnionemu w łódzkim Miastoprojekcie Aleksandrowi Zwierce i jego zespołowi.
W ciągu kilku lat na stosunkowo niewielkim obszarze powstało prawie 2000 nowych mieszkań, uchodzących w tamtym czasie za komfortowe i prestiżowe. Dla Łodzi był to również wyraźny jakościowy skok urbanistyczny, bo „Manhattan” razem z trasą W-Z (jej modernizacja też zaczęła się w 1975 roku) wyznaczyły nowe centrum miasta, a z frontu ulicy Piotrkowskiej zniknął na tym odcinku rząd rozpadających się już, dawnych domów tkaczy, pamiętających początki Łodzi przemysłowej z lat 20. i 30. XIX wieku. Łódzkie wieżowce, najwyższe wówczas budynki mieszkalne w Polsce stały się znakiem rozpoznawczym budownictwa nowej epoki PRL.
„Manhattan” składa się z ośmiu budynków. Najwyższymi z nich są te mieszczące się przy ulicy Piotrkowskiej 182 i alei Piłsudskiego 7, które wyrastają na wysokość 78 metrów. Ten pierwszy posiada też najwięcej, bo aż 24 kondygnacje użytkowe oraz 2 techniczne. Składa się też z siedmiu segmentów, liczących odpowiednio: 23, 23, 21, 19, 17, 17 i 17 pięter, oraz holu i parkingu pod budynkiem.
Najniższe budynki mieszkalne na łódzkim „Manhattanie” liczą 46 metrów. To obiekty, znajdujące się przy ulicy Wigury 15 i ulicy Piotrkowskiej 235/241. Na osiedlu znajduje się również parking kubaturowy na trzech poziomach podziemnych, jednym naziemnym i pięciu nadziemnych na 475 aut.
Dziś „Manhattan” to wciąż jeden z symboli Łodzi. Był lokacją dla kilku polskich filmów (m.in. Cudowne Dziecko, Nic Śmiesznego, Ajlawiu, Edi), a od 2021 roku na szczycie wieżowca przy ulicy Piotrkowskiej 182 widnieje wielki (w trakcie, gdy powstał największy w Polsce!) mural Wiedźmina, którego autorem jest Jakub Rebelka.