Decyzję o likwidacji gett w małych miastach podjęto podczas spotkania urzędników i dowódców niemieckich w Poznaniu 1941 r. Postulowano wówczas przeniesienie Żydów do jednego obozu zbiorczego, jak również uśmiercenie niezdolnych do pracy.
Od stycznia do maja 1942 r. trwała likwidacja „dzielnic zamkniętych” Kalisza, Łasku, Pabianic, Łęczycy, Sieradza, Turku, Kutna, Wielunia, Zduńskiej Woli, Włocławka, Wieruszowa, Bełchatowa i innych miast. Ponad 15 tys. Żydów deportowano do największego ośrodka – Litzmannstadt Getto, większość przesiedlanych Żydów posłano jednak na śmierć. 50 tys. osób trafiło do ośrodka eksterminacji w Chełmnie nad Nerem.
Oddział Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi - Stacja Radegast to wielki memoriał dla ofiar transportów śmierci. Tegoroczna uroczystość odbyła się w części zwanej Halem Miast, gdzie na ścianach znajdują się nazwy miejscowości regionu oraz Europy Zachodniej, skąd przywożono Żydów do Litzmannstadt Getto. W uroczystości uczestniczyli przedstawiciele m.in. Poddębic Zduńskiej Woli i Tuliszkowa.
- W historii Holocaustu najbardziej przerażająca jest masowość i organizacja procederu śmierci na ogromną skalę. Ludzie zamienieni zostali w ciągi cyfr, dane statystyczne i zestawienia, jak w znakomicie zorganizowanym przedsiębiorstwie. Zbigniew Bauman w eseju „Nowoczesność i Zagłada” pisał o tych zdarzeniach jako o „nowoczesnym morderstwiei”, „machinie”, ponieważ zbrodnię tę starannie zaplanowano przy korzystaniu z wielu narzędzi nowoczesności tamtych czasów. – powiedział wiceprezydent Łodzi Adam Pustelnik.
Litzmannstadt Getto działało najdłużej, bo niemal do końca sierpnia 1944 roku, ale wspólny los łódzkich Żydów, i tych z Europy oraz Kraju Warty zakończył się podobnie – transportem na miejsce kaźni.